Εκπαιδευτικό Υλικό

ΠΩΣ ΔΟΜΕΙΤΑΙ ΕΝΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ 
 από τον Αντώνη Ζαρίντα.
  • Για να επιτευχθούν στο μέγιστο βαθμό οι στόχοι ενός τέτοιου προγράμματος, πρέπει να λάβει ολιστικό χαρακτήρα. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να υπάρχει καθολική βούλησηαπό τους εκπαιδευτικούς και κοινή αντίληψη για το τι είναι εκφοβισμός. 

    Συνεπώς, οι εκπαιδευτικοί συναποφασίζουνδεσμεύονται και ετοιμάζουν σχέδιο δράσης σε συνεργασία με την ΥΕΨ. Είναι σημαντικό να καθοριστεί εκ των προτέρων συγκεκριμένη πολιτική χειρισμού εκφοβιστικών συμπεριφορών που θ’ ακολουθείται απ’ όλους, ώστε να μην υπάρχει ανομοιομορφία. Το μοντέλο αντιμετώπισης εκφοβιστικών συμπεριφορών τίθεται προς συζήτηση σε κάποια συνεδρία προσωπικού. 

    Το σχέδιο δράσης πρέπει να περιλαμβάνει εισηγήσεις και πρακτικές για τους εκπαιδευτικούς, για τους μαθητές, αλλά και για τους γονείς.

    Η ανάπτυξη ενός τέτοιου προγράμματος χρειάζεται 1-2 χρόνιαγια να αποδώσει. Για να επιτευχθεί αλλαγή στην ανθρώπινη συμπεριφορά χρειάζεται χρόνοςυπομονή και επιμονή. Αυτό που έχει όμως σημασία είναι να εγκαθιδρυθεί μια ενδοσχολική κουλτούρα που θα απαξιώνει τον εκφοβισμό οδηγώντας σταδιακά στη μείωση των κρουσμάτων. 


    ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΙΔΕΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΧΕΔΙΟ ΔΡΑΣΗΣ:

    Α. ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ 
    1. Προσεγγίζουν σε όλα ανεξαιρέτως τα μαθήματα το φαινόμενο του εκφοβισμού (π.χ. στο Σχ. & Τεχν. κατασκευάζουν το «κουτί των παραπόνων», στην Τέχνη φτιάχνουν αντιεκφοβιστικές αφίσες που θα αναρτηθούν σε διάφορα σημεία του σχολείου κλπ.)
    2. Εισάγουν τη συναισθηματική αγωγή στο σχολικό πρόγραμμα (φύλλα εργασίας, θεατρικό παιχνίδι, επεξεργασία παραμυθιών και ταινιών κλπ.)
    3. Παρουσιάζουν στα παιδιά υγιείς και θεμιτούς τρόπους αντιμετώπισης μιας προβληματικής κατάστασης. 
    4. Επανασχεδιάζουν τον τρόπο και το χώρο της παιδονομίας. 
    5. Ενισχύουν με κάθε τρόπο παιδιά που επίλυσαν συγκρούσεις ή επέδειξαν ωριμότητα σε στιγμές κρίσης.
    6. Συμμετέχουν σε εργαστήρια και σεμινάρια που αφορούν την εκφοβιστική συμπεριφορά (σε συνεργασία με την ΥΕΨ, το ΠΙ ή το Σύνδεσμο Πρόληψης και Αντιμετώπισης της Βίας στην Οικογένεια).
    7. Συνεδριάζουν συζητώντας τις επιτυχίες και τις αποτυχίες (εσωτερική ανατροφοδότηση).
    8. Αξιολογούν την πορεία κρατώντας ημερολόγιο.

    Β. ΜΑΘΗΤΕΣ 
    1. Μελετούν εις βάθος τον εκφοβισμό διακρίνοντας κατ’ αρχάς ποιες συμπεριφορές εμπίπτουν σ’ αυτή την κατηγορία.
    2. Διεξάγουν έρευνες κωδικοποιώντας τις εκφοβιστικές συμπεριφορές που παρουσιάζονται στο σχολείο καθώς και τους χώρους που εκδηλώνονται. 
    3. Αναγνωρίζουν τις ευθύνες και τον καταλυτικό ρόλο των «αμέτοχων θεατών».
    4. Εντοπίζουν τις πολλαπλές συνέπειες που έχει ο εκφοβισμός (για τα εμπλεκόμενα παιδιά, για τους γονείς, για τους φίλους, για τους δασκάλους κλπ.)
    5. Ασκούνται μέσω μελέτης περιπτώσεων ή θεατρικού παιχνιδιού στην επίλυση συγκρούσεων. 
    6. Συνθέτουν το δικό τους κώδικα αντιεκφοβιστικής συμπεριφοράς.
    7. Ασκούνται στο να λύνουν τη σιωπή τους αναφέροντας εκφοβιστικά περιστατικά. Διαχωρίζουν το «καταγγέλλω» από το «ενημερώνω». Αναγνωρίζουν με σαφήνεια σε ποια άτομα θα απευθύνονται. 
    8. Δημιουργούν κουτί παραπόνων όπου ανώνυμα αφήνουν σημειώματα για εκφοβιστικά περιστατικά.
    9. Αναλαμβάνουν το ρόλο του μέντορα σε μικρότερα ή συνομήλικα παιδιά (χρειάζεται συγκροτημένο πρόγραμμα και εκπαίδευση). 

    Γ. ΓΟΝΕΙΣ
    1. Ενημερώνονται σε ανοικτή συνάντηση για την προσπάθεια του σχολείου.
    2. Συμμετέχουν σε βιωματικά εργαστήρια που διοργανώνει το σχολείο (σε συνεργασία με άλλους φορείς).
    3. Συζητείται το ενδεχόμενο ανάληψης συγκεκριμένων ρόλων (π.χ. επιτήρηση των επικίνδυνων χώρων εξωτερικά του σχολίου, συνοδεία παιδιών κατά τις εξωσχολικές επισκέψεις κ.ά.)


    ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΥΠΤΟΥΝ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΧΕΔΙΟ ΔΡΑΣΗΣ:

    Α. ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ 
    1. Πώς θα επιτευχθεί ομοφωνία, δέσμευση και κοινή αντίληψη για το θέμα του εκφοβισμού;
    2. Πώς θα επιμορφωθούν γύρω από το θέμα;
    3. Ποια μέσα και ποιες προσεγγίσεις μπορούν να χρησιμοποιήσουν μέσα στην τάξη;
    4. Πώς θα βοηθήσουν τα παιδιά να αναπτύξουν ψυχική ανθεκτικότητα;
    5. Πώς θα ενταχθεί το πρόγραμμα μέσα στην ύλη;
    6. Ποια θα είναι η πολιτική χειρισμού εκφοβιστικών συμπεριφορών; 
    7. Πώς θα επιτηρούνται καλύτερα οι «επικίνδυνοι» χώροι του σχολείου;
    8. Πώς θα αξιολογείται το πρόγραμμα;
    9. Πότε ολοκληρώνεται το πρόγραμμα; 
    10. Τι θα γίνει την επόμενη χρονιά που θα έρθουν νέοι μαθητές; 
    11. Ποιοι άλλοι φορείς μπορούν να βοηθήσουν;

    Β. ΜΑΘΗΤΕΣ
    1. Ποιες είναι οι εκφοβιστικές συμπεριφορές;
    2. Ποιες είναι οι συνέπειες του εκφοβισμού και ποιους αφορούν;
    3. Πού συμβαίνουν τα περισσότερα εκφοβιστικά περιστατικά και γιατί; 
    4. Πώς αντιδρούν σε προβληματικές καταστάσεις;
    5. Πώς αντιδρούν όταν είναι θεατές μιας εκφοβιστικής συμπεριφοράς;
    6. Πώς θα αναφέρουν ότι δέχονται εκφοβισμό όταν φοβούνται ή ντρέπονται; 
    7. Πού θα απευθύνονται για συμβουλές και πώς θα νιώσουν εμπιστοσύνη;
    8. Τι θα κάνουν αν δεν βρουν άμεση ανταπόκριση από τους ενήλικες;
    9. Πώς μπορούν να βοηθήσουν το φίλο τους που δέχεται εκφοβισμό; 
    10. Ποιοι είναι οι πιο ασφαλείς χώροι για να παίζουν το διάλειμμα;

    Γ. ΓΟΝΕΙΣ
    1. Πώς θα ενημερωθούν για το θέμα του εκφοβισμού;
    2. Πώς θα βοηθήσουν τα παιδιά τους στο σπίτι;
    3. Πώς θα συνεισφέρουν εμπράκτως στην προσπάθεια του σχολείου;
    4. Πώς θα ενημερώνονται για τα αποτελέσματα του προγράμματος;


    Επεκτάσεις:

    *Εφαρμογή ενός συγκεκριμένου προγράμματος για την ομαλή μετάβαση των παιδιών της Στ’ τάξης στο Γυμνάσιο αλλά και των παιδιών του Νηπιαγωγείου στην Α’ τάξη. Πολλές εκφοβιστικές συμπεριφορές συνδέονται με το άγχος και την ανασφάλεια των παιδιών κατά το στάδιο μετάβασης από ένα περιβάλλον σε άλλο. 

    *Συστηματική συνεργασία μιας μεγάλης τάξης με μια μικρή(κοινά μαθήματα, αγώνες με μικτές ομάδες, κοινή θεατρική παράσταση, κοινές εκδρομές κλπ.). Η συνεργασία θα οδηγήσει σε αβίαστη σύσφιξη των σχέσεων των παιδιών με αποτέλεσμα να μειωθούν τα εκφοβιστικά περιστατικά που αφορούν μεγάλα προς μικρά παιδιά.


  • Μη ανταγωνιστικά παιχνίδια στη σχολική αυλή κατά της πολιτισμικής διάκρισης

Τα παιγνίδια που θα προταθούν παρακάτω είναι δοκιμασμένες εφαρμογές σε σχολικές αυλές δημόσιων ελληνικών σχολείων. Ο όρος «μη ανταγωνιστικά» αναφέρεται στην έμφαση που πρέπει να δίνουμε στη συνεργασία του «εγώ» με τους «άλλους». Περιγράφονται τα πιο αποδεκτά από τα παιδιά.
Ο τίτλος τους των παιγνιδιών είναι δοσμένος με τέτοιο τρόπο, ώστε να δελεάσει τα παιδιά. Είναι απλά στη τεχνική τους, χωρίς προπονητικές επιβαρύνσεις και εύκολα μπορούν να χρησιμοποιηθούν από το δάσκαλο, σαν τεχνική εκτόνωσης σε στιγμές διαπροσωπικών εντάσεων. Παράμετροι της γενικής τους φιλοσοφίας είναι η διασκέδαση, το γέλιο, η χαρά, η αυθόρμητη ανάγκη για σωματική επαφή. Σε πολλά απ’ αυτά μηδενίζεται, η ανταγωνιστικότητα ή ελαχιστοποιείται. Εξαλείφεται κάθε μορφή επιθετικότητας και καταστάσεις αποκλεισμού, μηδενίζεται η σχέση νικητή - νικημένου, η καλύτερη επίδοση, η καλύτερη απόδοση, το καλύτερο ρεκόρ. Ελαχιστοποιείται η περιπλοκότητα των κανονισμών, της τεχνικής, της οργάνωσης ειδικού χώρου και κανονισμών. Μηδενίζεται η απογοήτευση της μη εκτέλεσης, η παραίτηση από την προσπάθεια. Τέλος ένα παιχνίδι που δίνει χαρά σε όλους, τους κάνει όλους νικητές.

Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι:

Ø      Κατανοείται η σημασία της συνεργασίας, αφού είναι απαραίτητη για το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
Ø      Η ανάγκη μερικών παιγνιδιών για σωματική επαφή καλλιεργεί την ανθρώπινη ευαισθησία και αλληλεγγύη.
Ø      Ενισχύεται η αντίσταση των μαθητών στη κατηγοριοποίηση των ανθρώπων.
Ø      Διευκολύνεται η επικοινωνία των παιδιών μεταξύ τους.
Ø      Προσφέρονται οι ασκήσεις ως πεδίο ενίσχυσης της αυτοπεποίθησης του παιδιού, και ως ικανή συνθήκη διαμόρφωσης ταυτότητας του ατόμου μέσα από τη σχέση του με τους άλλους.

Πιθανά προβλήματα που θα δημιουργηθούν κατά την εφαρμογή τους είναι αρχικά η άρνηση κάποιων παιδιών να συμμετέχουν. Εάν το τέχνασμα της πρότασης να συνεργαστεί ο γυμναστής μαζί τους δεν πετύχει, τότε αφήνουμε το παιχνίδι να εξελιχτεί με την ελπίδα, ότι τα θετικά συναισθήματα των συμμετεχόντων θα τραβήξει τους αναποφάσιστους.

Θα μπορούσαν να κατηγοριοποιηθούν σε:

Ø      Παιγνίδια συνεργασίας
Ø      Παιγνίδια μη ανταγωνιστικά
Ø      Παιγνίδια επαφής και γνωριμίας

Παιχνίδια συνεργασίας

  1. «Σαρανταποδαρούσα». Ζητάμε από τα παιδιά να σταθούν το ένα δίπλα στο άλλο, σε μια ευθεία γραμμή, να ανοίξουνε σε διάσταση τα πόδια, να κάμψουν το κορμό τους εμπρός, να βάλουν τα χέρια ανάμεσα στα πόδια και να πιαστούν με τα χέρια των διπλανών τους. Με αυτή τη τοποθέτηση, πρέπει να προσπαθήσουν να διανύσουν μια συγκεκριμένη απόσταση, χωρίς όμως να «σπάσει» η σαρανταποδαρούσα. Η διαδρομή μπορεί να είναι παράλληλη ή κάθετη στις γραμμές του γηπέδου.
  2. «Σβούρα για τρεις». Ζητάμε από τα παιδιά να επιλέξουν τις τριάδες τους. Ο μεσαίος πιάνει τους συνασκούμενους του από το αριστερό χέρι (έτσι αυτοί στέκονται προς την αντίθετη κατεύθυνση) και περιστρέφονται στο ίδιο σημείο διαγράφοντας κύκλο, ενώ γυρίζουν γύρω από τον μεσαίο. Τα χέρια πρέπει να μείνουν τεντωμένα.
  3. «Καράβια και βράχοι». Ομάδες των τριών τρέχουν ο ένας δίπλα στον άλλο, πιασμένοι από το χέρι. Ανάμεσα στη διαδρομή που πρέπει να διανύσουν τοποθετούνται κώνοι ή πλαστικά μπουκάλια ή χαρτόκουτα, διάσπαρτα τοποθετημένα. Ζητάμε από τα παιδιά να διανύσουν την απόσταση χωρίς να κοπούν και χωρίς να πέσουν πάνω στα αντικείμενα, γιατί τότε το καράβι τους θα βουλιάξει.
  4. «Ελικόπτερο». Όλη η τάξη χωρίζεται σε δύο ομάδες και πιάνονται από τα χέρια, ώστε η μία ομάδα να βλέπει σε μια κατεύθυνση και η άλλη προς την αντίθετη. Ο μεσαίος εκτελεί περιστροφές επιτόπου και οι άλλοι διαγράφουν κύκλους γύρω απ’ αυτόν.
  5. «Αγκαλίτσες». Τα παιδιά μοιράζονται σε ομάδες των τριών ο ένας δίπλα στον άλλον. Οι εξωτερικοί πιάνουν με το δεξί τους χέρι την αριστερή τους πηχεοκαρπική τους άρθρωση. Με το ελεύθερο χέρι τους πιάνουν τη δεξιά πηχεοκαρπική άρθρωση του συνασκούμενου. Ο μεσαίος αγκιστρώνεται από τους δύο εξωτερικούς συνασκούμενους του, μαζεύει τα πόδια του και αφήνει έτσι να τον μεταφέρουν. Το παιχνίδι προτείνεται για τις μεγαλύτερες τάξεις του δημοτικού και οι τριάδες πρέπει να ορίζονται σύμφωνα με τα σωματομετρικά τους γνωρίσματα.
  6. «Μικρά τρενάκια». Τα παιδιά γίνονται ζευγάρια ο ένας πίσω από τον άλλον. Ο πίσω συνασκούμενος πιάνει τον πρώτο από την μέση. Τα «τρενάκια τρέχουν στην αυλή και με το σφύριγμα το πίσω παιδί έρχεται μπροστά, ώστε να γίνει ο καινούριος οδηγός στο τραίνο. Ανάλογα μπορεί να παιχτεί ζητώντας από τα παιδιά να γίνουν τριάδες ή τετράδες.
  7. «Το μεγάλο φίδι». Όλη η τάξη είναι πιασμένοι σε ένα μεγάλο σκοινί που να τους δίνει τη δυνατότητα να έχουν μία μικρή απόσταση μεταξύ τους. Ο πρώτος οδηγεί τους υπόλοιπους σε μια διαδρομή με πολλούς ελιγμούς. Με το σφύριγμα το φίδι, θα υποθέσουμε, ότι βρίσκεται σε κίνδυνο και θα πρέπει να καθίσει κάτω. Το παιγνίδι συνεχίζεται μ’ αυτό τον τρόπο, όσο το ενδιαφέρον των παιδιών κρατιέται αμείωτο. Παραλλαγή: Κάθε παιδί μπαίνει μέσα σε ένα στεφάνι, αλλά θα κρατιέται από το στεφάνι του μπροστινού του και το δικό του θα το κρατάει ο πίσω συμπαίκτης.

Παιχνίδια μη ανταγωνιστικά

  1. «Η ουρά του χαρταετού». Όλοι οι παίκτες τοποθετούνται στη σειρά ο ένας πίσω από τον άλλο, με τα χέρια πιασμένα από τη μέση του μπροστινού τους. Το τελευταίο παιδί είναι η ουρά του χαρταετού και βάζει ένα μαντήλι στη πίσω τσέπη του ή στη μέση. Με το σφύριγμα η κεφαλή του χαρταετού αρχίζει να κυνηγά την ουρά της, προσπαθώντας να αρπάξει το μαντίλι, κάτι στο οποίο η ουρά αντιστέκεται. Όταν το κεφάλι καταφέρει να πιάσει την ουρά, γίνεται η καινούρια ουρά, αφήνοντας ένα νέο κεφάλι.
  2. «Το δίχτυ του ψαρά». Μια μεγάλη ομάδα παιδιών είναι πιασμένοι από τα χέρια και προσπαθεί να περικυκλώσει τους άλλους με σκοπό να τους εγκλωβίσει. Οι αιχμάλωτοι ενώνονται με τη μεγάλη ομάδα. Το παιχνίδι τελειώνει όταν η ενωμένη ομάδα (το δίχτυ) πιάσει όλα τα ελεύθερα παιδιά (ψάρια).
  3.  «Τράβηγμα σε αλυσίδα». Χωρίζουμε την τάξη σε δύο ισοδύναμες ομάδες. Συναντιόνται στο μέσο ενός εκ των προτέρων οροθετημένου αγωνιστικού χώρου και πιάνονται έτσι, ώστε ο κάθε παίκτης της μιας ομάδας να έχει πιαστεί με τους αγκώνες με δύο αντιπάλους. Με το σύνθημα της έναρξης η κάθε μία ομάδα προσπαθεί να τραβήξει την αντίπαλη ομάδα πίσω από την διαχωριστική γραμμή. Στο τέλος ανακοινώνουμε τη νικήτρια ομάδα και επιβραβεύουμε την προσπάθεια αντίστασης της άλλης. Το παιχνίδι προκαλεί επιβάρυνση της ωμικής ζώνης γι’ αυτό είναι απαραίτητο να συνοδεύεται στην αρχή με προθερμαντικές ασκήσεις των αρθρώσεων.
  4. «Γαργαλιστική διελκυστίνδα». Η τάξη χωρίζεται σε δύο ισάριθμες και ισοδύναμες ομάδες, στις οποίες τα παιδιά είναι πιασμένα από τη μέση του μπροστινού τους. Οι πρώτοι κάθε ομάδας πιάνονται μεταξύ τους από τα χέρια. Με το σφύριγμα αρχίζει η μία ομάδα να τραβήξει την άλλη προς το μέρος της. Μόλις δημιουργηθεί φορτισμένη συγκινησιακά στιγμή, δίνεται η εντολή να γαργαλίσουν ο ένας τον άλλο. Το παιχνίδι τελειώνει χωρίς νικητές και νικημένους μέσα σε μια εύθυμη διάθεση απ’ όλους.
  5. «Φωλίτσες». Σε μια οροθετημένη περιοχή μερικά παιδιά επιλέγονται για κυνηγοί. Με το σφύριγμα τα υπόλοιπα παιδιά τρέχουν να αποφύγουν το πιάσιμο των κυνηγών. Όταν κάποιος πιαστεί, πρέπει να παγώσει στη θέση του (να σταθεί ακίνητος με τα χέρια ψηλά). Για να ξεπαγώσει πρέπει δύο παιδιά, τα οποία δεν έχουν πιαστεί, να πιαστούν με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουν τον πιασμένο στο κέντρο.

Παιγνίδια επαφής και γνωριμίας

  1. «Σέρφινγκ». Ξαπλώνουν όλοι πάνω σε μια σειρά από μικρά στρωματάκια, στο έδαφος. Ένα παιδί (το πιο ελαφρύ της τάξης) ξαπλώνει πάνω τους κάθετα. Οι από κάτω περιστρέφονται όλοι μαζί προς μία κατεύθυνση και έτσι το παιδί που είναι πάνω τους μεταφέρεται από την μια άκρη στην άλλη. Ακόμα και αν η μεταφορά δεν επιτύχει οι συμμετέχοντες μένουν ικανοποιημένοι από την καινούρια εμπειρία.
  2. «Μεταφορά τραυματισμένου». Τα παιδιά γίνονται δυάδες και ένας ελαφρύς μαθητής καθορίζεται ως « τραυματισμένος» ο οποίος πρέπει να μεταφερθεί σε ένα συγκεκριμένο σημείο που υποθετικά είναι το νοσοκομείο. Όλες οι δυάδες πραγματοποιούν τη διαδρομή με τη σειρά τους.
  3. «Το άγγιγμα». Τα παιδιά τρέχουν σε ένα οροθετημένο χώρο σκορπισμένα και όπου θέλει το καθένα. Καθώς τρέχουν ο εκπαιδευτικός φωνάζει «χέρι - χέρι». Τότε τα παιδιά πρέπει να τρέξουν, να βρουν ένα άλλο παιδί και να ενώσουν τα χέρια τους. Το παιχνίδι συνεχίζεται αλλάζοντας τις φραστικές εντολές σε «μύτη - μύτη, αυτί - αυτί, μάγουλο - μάγουλο, πλάτη - πλάτη, γόνατο - γόνατο».
  4. «Νησάκια και ναυαγοί». Τοποθετούνται στο έδαφος στεφάνια σε αριθμό μικρότερο από τον αριθμό των παιδιών. Τα παιδιά τρέχουν πάλι σκορπισμένα και με το σύνθημα «δύο - δύο» πρέπει να μπουν δύο μέσα σε κάθε στεφάνι και να αγκαλιαστούν. Παρόμοια το παιχνίδι συνεχίζεται, αλλάζοντας κάθε φορά τον αριθμό των παιδιών που πρέπει να μπει μέσα στο στεφάνι.
  5. «Τυφλόμυγα». Παραδοσιακό παιχνίδι, στο οποίο ένα παιδί δένει ένα μαντήλι στα μάτια του για να μη βλέπει και προσπαθεί στα τυφλά να πιάσει τους ελεύθερους παίκτες που τρέχουν γύρω του. Είναι ιδιαίτερα ευχάριστο στα παιδιά και μπορούν να δέσουν μαντήλι στα μάτια τρία έως τέσσερα για να συμμετέχουν όσο το δυνατόν περισσότερα.
  6. «Το κύμα». Τα παιδιά κάθονται το ένα πίσω από άλλο σε διάσταση και σε πολύ κοντινή απόσταση. Τους ζητάμε να ξαπλώσουν τότε προς τα πίσω. Τα παιδιά ευχάριστα θα ανακαλύψουν ότι βρίσκονται ξαπλωμένα πάνω στο σώμα του συμμαθητή τους. Η άσκηση συνεχίζεται ζητώντας τους να καθίσουν να ξαπλώσουν πολλές φορές.

Τα παραπάνω παιχνίδια μπορούν να θεωρηθούν μια κοινωνική πολιτική που εφαρμόστηκε στο μάθημα της φυσικής αγωγής, με στόχο την εκπαίδευση της αλληλεγγύης, της ειρήνης και την εκπαίδευση κατά της εμπάθειας. Αναγκάζουν τα παιδιά να λειτουργήσουν χωρίς κοινωνικές διακρίσεις και διαφορές, φέρνουν το ένα πιο κοντά στο άλλο, εξαλείφονται αντιπαραθέσεις και εγωιστικές συμπεριφορές. Τέλος το γέλιο, το αστείο, η διασκέδαση είναι η ανταμοιβή της συμμετοχής και της συνεργασίας, με την ελπίδα ότι ο αυριανός πολίτης δεν θα χαρακτηρίζεται από κοινωνική απάθεια.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου